𝗞𝗶𝗲𝗱𝘆 𝗕𝗹𝗮𝘀𝗸 𝗥𝗮𝘇𝗶 𝗜𝗻𝗻𝘆𝗰𝗵

Normalny zdrowy na umyśle człowiek, otacza się inspirującymi ludźmi. Obserwuję jednak przez całe swoje życie zgoła coś innego.
Kiedy ktoś jest ładny, mądry, w czymś lepszy, a nawet magnetyczny – zamiast inspiracją, staje się problemem, tematem plotek... czyżby system samoobrony? Lekki dyskomfort przy osobie, której blask zwyczajnie uwiera w dupę?
Czy to może zwykły mechanizm obronny własnego nadętego ego?

Zamiast zdrowej rywalizacji – powtarzam: zdrowej – bardzo owocnej i rozwojowej – pojawia się zazdrość, chore porównywanie się, które nie ma potencjału samorozwoju, poprawy w danej dziedzinie, NAUKI.
Pojawia się w głowie chory dialog – skoro on/ona ma to wszystko, to pewnie jest .......... i tu sobie wpisz dowolne.

Cudzy blask (sukcesy chociażby), powodują w niektórych ludziach ból. Tworzą o nim/o niej fałszywą historię, która pozwala im samym wyklarować się przy niej/przy nim. Zamiast nabrać odwagi, podejść i powiedzieć np. "naucz mnie, bo mnie też to kręci".
Miast tego, łatwiej zrobić sobie projekcję i nieświadomie przenieść na tą osobę swoje kompleksy, opowiadając w towarzystwie głupoty. Ale nie sprowadzisz do własnego poziomu osoby, która błyszczy - sorry - i oślepia twoje ego.

Mamy teraz epokę karzącą za własne światło i powodzenia, bo nasze światło obnaża lęki i niespełnione marzenia wielu ludzi.
Już nie pamiętamy, że można się cieszyć z cudzych sukcesów, budować relacje radości, a nie własnych lęków i prowokacji. Najzdrowsze relacje buduje się, gdy cudzy blask nas inspiruje i motywuje, a nie odbiera naszą wartość.
Zdrowi umysłowo ludzie KARMIĄ się talentem i sukcesami innych, pozwalając im świecić obok siebie i będąc z tego niejako dumnymi. Bez zazdrości i rozsiewania plot za plecami.

Jaki z tego wniosek? Wokół mnie jest mało zdrowych na umyśle ludzi. Większość jest właśnie takich jak w tym opisie. Zakompleksionych i bez poczucia własnej wartości.
I dodam to, dla jasności – moje środowisko składa się z przyjaciół, kolegów i znajomych. A znajomi w dużej mierze zajmują przedział dla osób, z którymi muszę mieć do czynienia, a niekoniecznie chcę. I tam jest bagno.

Była pełnia życia, jest połowa.

Powiem Wam, że ciężko jest rezygnować z czegoś co się kocha, a są rzeczy ważniejsze. Powiem Wam, że ciężko jest mieć priorytety poustawiane nie tak jak woła serce, ale tak jak każe rozum.
Powiem Wam, że od kiedy wycofałam się z zajmowania stroną o Łodzi, czuję się niekompletna. Jakbym robiła to za karę, a przecież uzupełnienie edukacji jest ważne i nie chcę się wycofywać, bo wiem, że otworzy mi to szereg furtek.
Uzupełniam skrupulatnie blog o Łodzi, ale social mediów już nie prowadzę. Stoją sobie, jeść nie wołają. Na zdjęcia już też nie chodzę. W ogóle już nie szwendam się po mieście. Tylko w domu siedzę.

Tam gdzie jest chemia i vibe.

Czy już wspominałam, że jednodniowe tripy samochodowe są jak balsam dla tonącej w obowiązkach duszy? Duszy podzielonej między pasję, a pracę i szkołę, zardzewiałym nożem systemu?

O tym ile to wszystko ma w sobie kwintesencji idiotyzmu, dowiedziałam się od pana, który żyje na innym kontynencie, bardziej – jak się okazało – logicznym niż Europa. Niestety.

Ale pomówmy o przyjemnościach. Przyznałam na sam koniec dnia, że nazajutrz będzie mnie bolało gardło ze śmiechu. Odnaleźć ludzi, z którymi naprawdę chcę się spędzać czas, to skarb.

Od mojej weryfikacji znajomych minęły dwa lata – w pierwszym roku ludzie weryfikowali się sami, niewielu zostało – w drogim poznawałam nowych ludzi i patrzyłam gdzie jest chemia. Gdzie jest vibe.

Po dwóch latach, całkowicie wymieniłam środowisko i nie żałuję. Na tym tle jestem naprawdę bardzo szczęśliwa.

I to zdjęcie chyba mówi samo za siebie:

Ogłoszenia parafialne.

Ambasadę przemeblowałam, to co niepotrzebne, wyrzuciłam, zmieniłam nazwę i adres. Skoro i tak całą uwagę przekierowałam tu, myślę, że obejdzie się bez większego problemu.
Tam będą sobie jakieś wolne posty tematyczne (tak jak ostatnio było o piwie), żadnej codzienności , no bo jest tutaj.

Łódzki blog skupi kontent urbanistyczny, Łódź i nie tylko, miasta, klasyczna turystyka, bez wydziwiania. Na przeróbce Ambasady będzie ta bardziej hard core'owa turystyka, np. urbex poza łódzki, z którym zwyczajnie nie mam co zrobić, bo mi na łódzki kontent kompletnie nie pasuje.

Zatem:

• Łódź ➤ mieszkamwlodzi.blogspot.com
• Jael ➤ wlezewszedzie.blogspot.com
• malarstwo ➤ ekstraktykolorow.blogspot.com

P.S. Malarstwo istnieje, dwa obrazy popełniłam, ale nie mam czasu publikować. Ponadto choć wena jest i płótno czyste też jest, muszę z tego zrezygnować. Nie wiem na jak długo, ale nie mieszczę się już w ciągu doby.

Wróciłam na szlak.

Od początku miesiąca jedna podróż za mną, a dwie następne już zaplanowane. Wróciłam na szlak. Wystarczyło zmienić branżę i nagle dotyczy mnie coś takiego jak długi weekend. Nie martwię się czy zmiany w pracy znowu wytną mnie z życia towarzyskiego, bo mam jedną.
Dla wielu to nic takiego, ale po siedemnastu latach w branży handlowej, dla mnie to jest luksus.
Wreszcie przestałam szarpać się z grafikami, martwić się czy dostanę wolną sobotę, albo że nie mogę wyjechać na święta, bo pomiędzy pracuję. A i w święta zdarzało się pracować.
Tymczasem znów mogę planować wycieczki, bo święta tuż tuż przecie.

Na przełomie jesiennych miesięcy.

31-go w Łodzi odbywała się "straszna parada", nie byłam. Sieć do tej pory zalewa mnóstwo zdjęć z tego wydarzenia, niemal każdy kto mianuje się fotografem, uczestniczył i dokumentował. Wiem, że sporo oczu patrzyło w moją stronę, skoro publikuję zdjęcia na stronie o łódzkim kontencie.
    Na cmentarzu też nie byłam. Groby są dla żywych, zmarli są w innym świecie, jeśli wierzysz, może będzie to miało dla Ciebie sens. Celebruję życie, nie śmierć. Nie biorę udziału ani w jednej ani w drugiej tradycji.